در بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS) ، سیستم ایمنی بدن در فرآیندی موسوم به دیملینیشن یا از بین بردن میلین (demyelination) به غلاف چربی میلین که سلولهای عصبی را احاطه کرده و آنها را ایزوله می کند ، حمله کرده وآنها را از بین می برد. بیماری ام اس یک بیماری مزمن اعصاب است که سیستم عصبی مرکزی را درگیر می‌سازد.
این آسیب دیدگی در توانایی بخش هایی از سیستم عصبی که مسئول ارتباط هستند اختلال ایجاد می کند و باعث به وجود آمدن علائم و نشانه های زیادی از جمله مشکلات فیزیکی، روانی و در برخی موارد مشکلات روانپزشکی می شود. امید به زندگی افراد دارای ام اس 5 تا 10 سال کمتر از دیگران است.
به دلیل پیشرفت در درمان ها ، مراقبت ها و تغییرات سبک زندگی ، MS اغلب به آرامی پیشرفت می کند. محققان با مطالعه بر روی مدل های حیوانی دریافته اند که داروی سولیفناسین از طریق بهبود تمایز سلول های پیش ساز الیگودندروسیت که تولیدکننده میلین در دستگاه عصبی مرکزی است، اثر خود را اعمال می کند.
ام اس به چند شکل ظاهر می شود و علائم جدید آن یا به صورت حملات مرحله ای (به شکل برگشتی) یا در طول زمان (به شکل متناوب) اتفاق می افتد. اگرچه علت بیماری مشخص نیست اما مکانیزم اصلی آن تخریب توسط سیستم ایمنی بدن و یا اختلال در سلول های تولید کننده میلین می باشد. بسیاری از مطالعات نشان می دهند ، امروزه ، نزدیک به دو سوم از بیماران حدود 20 سال پس از تشخیص از درجه نسبی مطلوبی از حرکت- توانایی راه رفتن ، حتی با وسیله کمکی ، برخوردار هستند.
تحقیقات بر روی MS و امید به زندگی در بیماران این بیماری
یک بررسی مطالعاتی در سال 2013 که در مجله نرولوژی منتشر شده است ، با استناد به داده های "ثبت شده در گروه های بزرگ" در خصوص "مرگ و میر در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس" - تخمین زده است که افراد مبتلا به ام اس به طور متوسط 7 تا 14 سال کمتر زندگی می کنند. محققان مرکز اعتیاد و سلامت روان (CAMH) در تورنتوی کانادا موفق به شناسایی یک هدف بیولوژیکی جدید برای درمان ام اس شدند. به گزارش ایرنا از ساینس، در این روش با تولید یک پپتید (peptide) جدید، عملکرد سیستم عصبی بهبود می یابد. پپتید به ترکیب دو یا چند اسید آمینه که از طریق یک زنجیره به هم متصل می شوند، گفته می شود.
مطالعه دیگری در سال 2014 ، طول عمر بیش از 30400 فرد مبتلا به ام اس را با استفاده از پایگاه داده یک بیمه درمانی تجاری در ایالات متحده با 89800 فرد فاقد ام اس مقایسه کرده است. با وجود برخی محدودیت ها (در این مطالعه نوع یا شدت بیماری ام اس یا اطلاعات مربوط به سایر مشکلات پزشکی در نظر گرفته نشده است) ، این مطالعه نشان داد که به طور میانگین امید به زندگی بیماران ام اس در ایالات متحده در مقایسه با بیماران فاقد ام اس شش سال کمتر می باشد.
بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، در حال حاضر بیش از 2.3 میلیون نفر در سراسر جهان به ام اس مبتلا هستند؛ همچنین در آمریکا بین 250 هزار تا 350 هزار نفر به این بیماری مبتلا هستند و هر هفته حدود 200 مورد جدید ابتلا به ام اس در آمریکا تشخیص داده می شود.
مطالعه دیگری ، با همکاری "انجمن MS کانادا" و تحت عنوان "اثر اختلالات همزمان بر مرگ و میر در بیماری مولتیپل اسکلروزیس" ، در سال 2015 این مسئله را مورد بررسی قرار داد و جمعیت مبتلا به ام اس (تقریبا 6000 نفر) را با یک گروه غیر مبتلا به ام اس که بر اساس سن و جنسیت گروه بندی شده بودند (تقریباً 89000) مقایسه کرد. محققان در اینجا تأثیر سایر مشکلات پزشکی (بیماری های همراه) مانند دیابت ، بیماری های قلبی یا ریوی یا افسردگی بر امید به زندگی هر دو گروه را ارزیابی کردند. آنها نیز نتیجه گرفتند که امید به زندگی در بیماری ام اس هفت سال کاهش می یابد ، اگرچه در طول 25 سال گذشته این عدد فزایش یافته است. از نتایج مهم مطالعه ، اهمیت درمان بیماریهای همزمان در بیماران ام اس و اتخاذ سبک زندگی سالم به عنوان روشهای افزایش امید به زندگی است.
مهمترین علایم بیماری ام اس، ضعف، سفت شدن عضلات، سوزن سوزن شدن و بی حسی اندام ها، دوبینی، سرگیجه، اختلال در تعادل و خستگی مزمن است. نتایج این تحقیقات در نشریه Annals of Clinical and Translational Neurology منتشر شده است.
